Dlaczego mój maluch lubi ubierać jak płeć przeciwna, i jak mam zareagować?
Jeśli chodzi o zachowanie dziecka i jego płeć, czy powinniśmy się martwić gdy nasz chłopczyk lubi przebierać się w nasze sukienki, a córeczka woli chłopięce zabawy? A może to wszystko jest częścią nauki malucha i odkrywania świata?
Kiedy dziecko zdaje sobie sprawę czym jest płeć? Przed 18 miesiącem życia dzieci funkcjonują pomiędzy różnicą „ja” i nie ja”. Nie posiadają rzeczywistej świadomości, co to znaczy chłopiec czy dziewczynka. Po 18 miesiącu zaczynają powoli rozróżniać pewne zależności, poprzez rodziców i otoczenie, jak: dobry/zły, młody/stary/chłopak/dziewczyna. Przez zabawę i eksperymenty sprawdzają czy pasują do otaczającego je świata. Po 3 roku życia rozwija się już większa świadomość płci.
Czy jestem wzorem dla mojego dziecka? Tak, rodzic bardzo silnie wpływa na poczucie tożsamości płci dziecka. Wysyłamy wiadomość dziecku, co to znaczy być mężczyzną czy kobietą przez cały czas. Poprzez nasze zachowanie i interakcję z członkami płci przeciwnej, a także przez sposób w jaki traktujemy inne z braci czy siostry.
Czy chłopcy i dziewczęta są naprawdę tak różne? Według psycholog i autorki książek o rodzicielstwie Steve Biddulph, chłopcy i dziewczęta mają tendencję do rozwijania swych umiejętności w innej kolejności. Przez sześć lat od urodzenia chłopcy są od 6 do 12 miesięcy do tyłu z umiejętnościami motorycznymi od dziewczyn. Rozwój językowy i społeczny również zajmuje chłopcom więcej czasu. Do tego dziewczynki mają tendencję do zadowalania swoich rodziców, więc często znajdziemy je bawiące się ostrożnie i spokojnie, podczas gdy chłopcy będą wspinać się i jeździć na rowerze. Ale pamiętajmy, że to uogólnienia.
Jak powinniśmy reagować? Eksperci sugerują, by uważać i nie naciskać zbyt mocno na zachowania typowe dla danej płci. Dając dziecku możliwość uczestniczenia w różnego rodzaju działalności, pozwalamy na rozwój zaufania do tego co lubi i w czym jest dobry. Psycholodzy zachęcają rodziców do zapewnienia dzieciom innych doświadczeń niż te stereotypowe, bo krytykując pewne działania czy zakazując ich daje więcej szkody niż pożytku. Wtedy zazwyczaj dziecko przestaje pokazywać takie zachowania i realizuje je w sposób tajemny. Rozwija ono w sobie dwa aspekty – jeden publiczny, a drugi prywatny. Przez martwienie się, że usłyszy dezaprobatę albo, że „się wyda”, dziecko staje się odizolowane. Lub przemieni się to w tajemnicę ekscytującą, która wpłynie na problem rozwojowy na przyszłość dziecka.
Co zrobić gdy mojemu dziecku dokuczają? Jeśli dziecko jest na tyle dorosłe, aby zrozumieć, wyjaśnijmy mu konsekwencje ubierania czy zachowywania się w określony sposób. Niech wie, że inne dzieci mogą zgłaszać uwagi i na przykład wykluczyć go. Wtedy pozwólmy podjąć mu własne decyzje, zaznaczając, że zawsze będziemy go wspierać. Bo chyba lepiej mieć dziecko w pełni rozwijające siebie z naszą podporą, niż dostosowujące się do społeczeństwa ale nieszczęśliwe na całe życie. Z czym poradzi sobie lepiej?
