DOKTOR DOLITTLE I JEGO ZWIERZĘTA. Hugh Lofting.

Przez

06/08/2011

1358

Człowiek nie żyje na tym świecie sam. Na szczęście – bo jak popatrzymy, co wyczynia, włos się jeży na głowie i wstyd jakiś ogarnia. Towarzyszące nam stworzenia wykazują się większym rozsądkiem, poczuciem odpowiedzialności i wrażliwością, której możemy się od nich uczyć.

Dzieci bardzo chętnie spoglądają na dorosłych. To w końcu mama i tato są pierwszymi nauczycielami malucha. Oby dobrymi i mądrymi.

Powieść Hugh Loftinga może pomóc w przekazywaniu naszym dzieciom wrażliwości na los zwierząt. Może zwyczajnie pokazać, że przyjaźń z psem, kotem, papugą czy kanarkiem może dawać wiele radości.

Pierwsza opowieść o sympatycznym doktorze DOLITTLE ukazała się w 1920 roku, a polskie wydanie w 1934. Do dziś, choć minęło przecież wiele lat, rodzice sięgają po historie opisane w poszczególnych częściach cyklu. I na szczęście robią to dość chętnie (moim zdaniem nie znać doktora DOLITTLE to zwyczajny czytelniczy wstyd).

Kim jest tytułowy bohater? To pogodny i spokojny lekarz, który mieszka w małym miasteczku o nazwie Puddleby. Wszyscy go tam lubią i szanują za jego pracę.

Dom doktora nie był jednak takim zwyczajnym domem. Ponieważ gospodarz bardzo lubił zwierzęta, mieszkała u niego spora ich gromadka. I tak w wielkim fortepianie urządziły sobie apartament białe myszki, w spiżarni – króliki. W piwnicy domu doktora zamieszkał jeż. Nawet w szafie można było znaleźć rudą wiewiórkę ( nie wspomnę już o złotej rybce, której doktor oddał w całkowite władanie staw z tyłu domu). Różnorodność lokatorów nie przeszkadzała JOHNOWI DOLITTLE w zgodnym z nimi pożyciu. Każdy wiedział, co ma robić. A tak naprawdę – po prostu wszyscy się bardzo lubili.

Do tej wesołej gromadki należała jeszcze mądra sowa o imieniu TU-TU, prosiaczek GEB-GEB, psotna małpka CZI-CZI czy zarządzająca domem doktora kaczka DAB-DAB.

Pewnego dnia wszystko stanęło na głowie. A stało się to za sprawą papugi POLINEZJI. Ten niezwykły ptak nauczył doktora mowy zwierząt. Odtąd rozumiał on już, co do niego mówią jego przyjaciele, jakie mają problemy. Łatwiej mu też było ich leczyć, bo doktor nie używał swej medycznej wiedzy tylko do leczenia ludzi. Od tej chwili zarzucił jednak ‘’ludzką’’ praktykę i stał się weterynarzem!

I tu dopiero zaczyna się cała historia. Doktor i jego sympatyczna kompania przeżywają wiele przygód, pomagają zwierzętom na całym świecie (nawet w Afryce). Dobrze się przy tym bawią, coraz lepiej się poznają i co najważniejsze – zdecydowanie potwierdzają tezę, że warto być dobrym i uczciwym.